KULTURA WERNAKULARNA. PAMIĘĆ - WYOBRAŹNIA - PRAKTYKI OPORU

Widziana z oddali, kultura wernakularna stanowi chaotyczne cmentarzysko nieudanych projektów, odrzuconych idei, szalonych wynalazków – przedmiotów, wyobrażeń i działań nie tyle „spoza głównego nurtu” czy kontestujących jakąś rzeczywistą lub urojoną hegemonię, lecz (z perspektywy „wyobrażonego centrum”) po prostu nieudolnych, nieudanych czy komicznych. Interesują nas zjawiska, które – choć często umykają uwadze – stanowią istotną część współczesnego pejzażu kulturowego. Należą do nich, by wymienić tylko kilka spośród niezwykle zróżnicowanych przykładów: działkowe altanki-samoróbki, teorie spiskowe, demonstracje uliczne, utwory z gatunku fikcji fanowskiej, do niczego niepodobne wywiady etnograficzne, których nie sposób wykorzystać w pracy naukowej, legendy miejskie, amatorsko odtwarzane wnętrza czy kreacje podpatrzone na zdjęciach celebrytów... Pojęcie „kultury wernakularnej” to propozycja nakreślenia zbioru, który łączyłby te fenomeny, proponując zarazem ramy refleksji nad formą i przyczynami ich „nieudania”.